De Zeeuwse Zuster: 'Het is met stip de beste én kortste motivatiespeech die ik ooit heb gehad'

Mijn collega en ik hebben het druk vandaag. We zijn de hele dag op pad om op verschillende locaties bewoners te vaccineren. Wanneer we op de tweede plek aankomen word ik begroet door één van de teamleiders. ‘Wat zie je er goed uit’, zegt ze. ‘Je lijkt iedere keer weer slanker als ik je zie.’ Ik bedank haar vriendelijk. Altijd leuk om een compliment te krijgen.

Er zitten al een aantal bewoners te wachten in de ontmoetingsruimte. We gaan gauw aan de slag met de vaccinaties. Wanneer dit gedaan is stel ik voor om één van de dames naar haar afdeling terug te begeleiden. Deze mevrouw heeft dementie en het werkt het beste om haar rustig te benaderen.

Wanneer ik oogcontact probeer te maken kijkt ze me strak aan. Ik hurk bij haar stoel om toenadering te zoeken. Het is alsof ze door me heen kijkt. De dementie heeft duidelijke sporen achtergelaten bij haar. Ze fronst en ze knijpt haar lippen strak op elkaar. ‘Oké, dan niet', denk ik bij mezelf. Ik probeer het later nog wel een keer.

Wanneer we uiteindelijk wachten voor de lift bekijkt ze me van top tot teen. Er komt beweging in haar armen. Ze balt haar vuisten en kijkt strak naar mijn buik. Een woeste blik gaat vooraf aan een snoeiharde schreeuw. ‘Godverdomme, dikke pook!’, galmt het door de binnentuin van het gebouw.

Zo zeg… dat is duidelijke taal. Aangezien kinderen de waarheid spreken en mensen met dementie terugkeren naar hun jeugd, weet ik nu wat me nog te doen staat. Het is met stip de beste én kortste motivatiespeech die ik ooit heb gehad.